صداي خنده‌‌ي شاد بچه‌ها . . . صداي سوتِ باغبون . . . صداي بستني‌فروش . . .صداي چرخ و فلكي . . . صداي سنگريزه‌هاي كف پارك . . . و صداي تالاپ تالاپِ قلبم كه از شادي آمدنِ به پارك، در همه‌ي وجودم به گوش مي‌رسيد... چه روزهايي بود روزهاي كودكي . . . به محوطه‌ي بازي بچه‌ها كه مي‌رسيدم اول از همه مي‌دويدم و مي‌رفتم سر وقتِ قلّه . . . نمي‌دونم اسم اون وسيله‌ چي بود، يك سازه‌ي بزرگ از فلزاتِ نردباني شكل با يك قلّه!

انگشتام درد گرفته بود  خداییش به این هیکل نحیف رضا نمیومد انقدر زور داشته باشه...

دستشو محکم تر تو دستم فشردم وگفتم:خوب دیگه داداش گمونم دست دادنمون دیگه خیلی طولانی شده چون همه منتظرن و دارن چپ چپ نگام میکنن تو هم مواظب خودت باش...

27 اسفند 1378-بیمارستان شهدای تجریش – ساعت 6 بعد از ظهر

نتایج پره انترنی اومده بود و بخش ها تقسیم شده بود، بخش اول من هم شده بود بخش جراحی و قبل از شروع بخش رفته بودیم بیمارستان تا کشیک ها رو تقسیم کنیم،مطابق رسم همیشگی،تا 13 فروردین فقط باید روز کشیک رو میرفتیم بیمارستان و بعد از اون برنامه ی همیشگی بیمارستان شروع میشد،کشیک اول من هم شد روز هفتم فروردین...

گفت:بنويس روزى كه مقدمه ام نميومد! ( فكر كنم حواسش نبود كه الان نيمه شبه!) ...خنديدم ... 

گفت: از خرس قطبى گنده اى بنويس كه عاشق پرى دريايى كوچكى شده بود، با اين فرق كه اين دفعه، خرس قطبى ما سياهِ سياهِ سياهِ ... خنديدم ...

سلام . . . 
مثل اينكه دوباره قسمت شد، يك تكه گچ سفيد دست بگيريم و يك خط ديگه روي تن تخته‌سياه بندازيم . . . 
يك كتاب ديگه آماده شد و يك بار ديگه اومديم پيش شما تا با هم حرف بزنيم . . .  

به‌جاي تقديم ....
مي‌خواستم بنويسم تقديم به .... فكر كردم تو كه نيستي، چه فايده كه من چيزي رو بهت تقديم كنم ...
فكر كردم من مي‌نويسم ... نمي‌دانم كي، اما مي‌دانم روزي اين نوشته‌ها را خواهي ديد و كتابي را كه به تو تقديم كرده‌ام ....

هميشه همين جوريه! ... وقتى بيشتر حواستو جمع ميكنى كه يه چيزى رو فراموش نكنى، بيشتر از ياد مى بريش ... بازم فراموشى، اين دفعه، يادم رفته بود سئوالات آزمون رو بردارم براى همين مجبور شدم برگردم سمت دفتر تا ... 

چى شده؟ ... تعجب نداره! ... فكر ميكنى چون شكستى ديگه حرف ندارم بزنم باهات ؟ ... رفيق كه شكسته و نشكسته نداره ... من شكسته ات رو هم از تهِ دل دوست دارم ... هر چند ديگه نميتونم باهات چايى بخورم ولى حرف كه ميتونم باهات بزنم ... به نظر من خدا دوستو ساخته واسه حرف زدن و درد و دل كردن وگرنه واسه خوردن كه دشمن هم هست ...